Sinds begin maart ziet de maatschappij er behoorlijk anders uit. Al zag mijn lief al eerder aankomen dat er iets ingrijpends stond te gebeuren, toen de berichten over China binnendruppelden. Tegelijkertijd ben ik zwanger, en onderhand zelfs hoogzwanger (de 39 weken gepasseerd). 2020 zou voor ons sowieso al een jaar van grote veranderingen worden. Persoonlijk kwam ik al eerder in een nieuwe staat van zijn terecht, zij het op zeer intieme, kleine schaal.
Lichte paniek
Nadat ik de test deed en daar een tweede streepje verscheen, werd alles anders. Zo van het ene op het andere moment. Daarvoor had ik al wat signalen bemerkt. Ik voelde me namelijk geestelijk in balans, in tegenstelling tot normaal voordat ik ongesteld moet worden, en ook mijn buik gaf niet de bekende voortekenen. Mijn lichaam veranderde, mijn geest, ons toekomstbeeld. Dat was best even wennen. Want ook al is het een bewuste keuze, en weet je dat het kan gebeuren, dan nog ben je verrast en verbaasd als je het dan daadwerkelijk blijkt te zijn. Dat was ik althans.
Ik had er rekening mee gehouden dat het jaren zou kunnen duren, dat het überhaupt niet zou lukken. Daar hadden we het ook samen over gehad, en we zaten helemaal op één lijn. Als het niet binnen een redelijke tijd, op redelijk natuurlijke wijze zou lukken, dan zouden we geen medisch circuit induiken. Dan zouden we ons leven op een andere manier fijn gaan inrichten. We hadden het al goed samen en het was geen kwestie van, we willen kostte wat kost nageslacht produceren.
Daarbij heb ik, zoals in de vorige blog beschreven, lang getwijfeld. Wil ik dit? Kan ik dit? Die twijfels verdwenen niet zomaar als sneeuw voor de zon. Toen ik dus inderdaad zwanger bleek, eind augustus 2019, was ik dan ook eerst even in paniek. Oh mijn god, dacht ik, mijn leven is voorbij! Mijn behoorlijk relaxte leven zou compleet op zijn kop worden gezet. Het zou niet meer om mezelf en mijn relatie draaien, maar om een nieuw wezentje, waarvan ik nog helemaal niks wist!
Ik? Zwanger?
Ergens verbaasde het me ook dat juist ik zwanger was. Iets dat heel veel vrouwen zijn en zijn geweest, was blijkbaar ook voor mij weggelegd, daar leek het althans op. Terwijl ik me vaak een niet super vrouwelijk buitenbeentje heb gevoeld. Ik weet niet zoveel van make-up, mode en haarverzorging, laat mijn nagels niet doen, ik gruwel van overdreven Amerikaanse fenomenen als babyshowers en gender-reveal-parties, ik bel niet dagelijks met mijn moeder of met vriendinnen, kan over het algemeen überhaupt wat beter communiceren met mannen dan met vrouwen, ik hield meer van hartig dan van zoet (dat is nu wel anders: chocola!), dat soort zaken zie ik blijkbaar als typisch vrouwelijk. En toch werd ík zwanger!
In die eerste paar lessen zwangerschapspilates voelde ik me dan ook wat ongemakkelijk, in zo’n klasje vol rondbuikige dames. Waarom? Misschien vond ik het ergens confronterend dat ik nu bij een bepaalde groep hoorde. Of was het toch dat ik een keus had gemaakt die nou niet echt origineel te noemen is? Hoe speciaal en uniek het hele proces voor mij ook voelt, ik ben er dus niet de enige in. Echt erg vind ik dat toch niet. Het voelt ook als een bevestiging van mijn vrouw-zijn, en dat blijkt helemaal niet onprettig. En gelukkig zit je toch lekker op je eigen eilandje op zo’n mat met je ogen dicht, en je hoeft je natuurlijk helemaal niet te mengen in de zwangere-vrouwen-praatjes na afloop.
Kleine grote veranderingen
Waar ik vooral in de eerste maanden moeite had met de veranderingen in mijn lichaam en geest, dacht ik toen mijn eetlust terug begon te keren al snel: ik had dit nu al niet willen missen. Het zwanger zijn op zich. Het gevoel dat er een mensje in mij groeit, m’n lichaam dat doet wat nodig is, de baby die doet wat nodig is. De harmonie tussen m’n lief en mij die groter werd. Volgens hem omdat ik tijdens de zwangerschap over het algemeen eigenlijk redelijker ben dan daarvoor. We hebben meer geduld voor elkaar, praten meer, we voelen ons sterk samen. Over het algemeen ben ik inderdaad rustiger, relaxter in mezelf, op de een of andere manier. Vind het lastig om dat heel concreet te maken. Zou dat puur de invloed van hormonen zijn? Of is het mijn innerlijke boeddha die wat vaker van zich laat horen?
De reis die je zelf doormaakt, steeds bewuster samen met je baby, is aan de ene kant zo vaak afgelegd door anderen, en aan de andere kant zo moeilijk uit te leggen aan je omgeving. Je krijgt te maken met goedbedoelde vragen en adviezen, met mensen die zich er niks bij voor kunnen stellen en dat ook niet willen proberen. Ineens behoor je tot een groep van zwangere vrouwen, van stellen/mensen die een kind gaan krijgen. Dat betekent niet dat je ineens een ander persoon bent! Dit is iets dat ik meemaak, dat enorm veel invloed heeft op mijn leven, gevoel en gedachten. Iets waar ik best wat steun, aandacht en interesse bij kan gebruiken. Dat neemt niet weg dat je het toch alleen doet. En ook al is het een veelvoorkomend biologisch proces, toch is elke zwangerschap anders, zoals elk mens en elk lichaam anders is en ook constant verandert.
Zwanger werken
Naar mijn verlof keek ik al een tijdje uit. Ik werd en word enorm in beslag genomen door de zwangerschap. Het opmerken van en wennen aan alle fysieke en mentale veranderingen, de gedachtes over de toekomst, alle praktische zaken die geregeld moeten worden. En dat laatste al in een vroeg stadium van de zwangerschap. Terwijl ik er mentaal eigenlijk nog helemaal niet aan toe was om na te denken over kinderopvang e.d.!
Hoe verder de tijd vorderde, hoe moeilijker ik het vond om naar kantoor te gaan. Soms dacht ik door alle afleiding bijna een hele dag niet aan de baby die in mij groeide, en voelde ik me daar schuldig over. Daarbij kreeg ik het met de inhoud van het werk ook steeds lastiger. Al die ellendige verhalen, waar ook opvallend vaak jonge kinderen en zwangere vrouwen bij betrokken waren. Alles kwam extra hard binnen. Ik was er zo klaar voor om me terug te trekken in mijn bubbel. Ook daar voelde ik me soms schuldig over: onrecht in de wereld raakte me ineens minder hard, ik had andere dingen aan mijn hoofd.
Corona
Toen startte mijn verlof, de eerste pittige, landelijke maatregelen waren net afgekondigd. ‘Geniet ervan!’, zeiden mijn collega’s. Dat vond ik nog niet zo makkelijk in het begin. Ik maakte me zorgen: hoe gevaarlijk is het virus voor mijn ongeboren kind, voor mij, voor m’n lief die astmatisch is, hoe zal het gaan met de bevalling, met de kraamzorg, het kraambezoek, hoe zal mijn kind opgroeien? Maar nu ben ik toch wel aardig in die zogenaamde babybubbel gekomen. Ons fijne huis en het mooie weer helpen enorm. Als ik naar buiten kijk of in het parkje wandel, neem ik zoveel moois waar. De blauwe lucht, het ontluikende groen, de bloesembomen. Het geluid van de vogels, de geur van de lente. Elke dag meditatie en yoga doen helpt ook heel erg. Ik word er rustig van, het helpt om te relativeren, om de mooie dingen te zien en te voelen die er wél zijn. Daarbij houdt het mijn lijf ietwat soepel, zeker geen overbodige luxe nu.
Me vervelen doe ik geen moment. Ik doe klusjes, ik schrijf en lees wat, voorzie mijn thuiswerkende, klussende of gamende man van koffie en lekkers, zit in de zon, wandel en yoga. Of ik zit in de luie stoel met de balkondeuren open, in kleermakerszit, handen op mijn golvende buik, en doe niets. Zalig. Ik verbaas me wanneer ik lees over mensen die het saai vinden om zoveel thuis te zitten, niet naar evenementen te kunnen, etc. Over mensen die na twee weken al gek worden van hun partner. En ik tel mijn zegeningen weer eens.
Angst voor het onbekende
Ook al voel ik al enorm veel liefde voor het kleine ventje in mijn buik, toch heb ik nog wel eens angstgedachten. Dat is de hele zwangerschap zo geweest, al waren ze in het begin een stuk meer aanwezig. Waarschijnlijk heeft het te maken met angst voor het onbekende en onzekerheid. Mijn leven zoals ik het ken, en waar ik tevreden mee ben, zal toch echt wel heel anders gaan worden. Er zullen andere dingen van me gevraagd worden, nieuwe dingen, en/of bekende dingen in een nieuw jasje (zorgen voor, vertroetelen van een geliefde, samen dingen ondernemen en leren).
Maar wel in een bekende omgeving, met een bekende man, en met bekende mensen om me heen. Dat scheelt toch wel aanzienlijk. Daarbij schijnen we toch überhaupt niet meer terug te kunnen naar de wereld zoals hij was. Er wordt veelvuldig gesproken over ‘het nieuwe normaal’ en de ‘anderhalvemetersamenleving’. Onze zoon groeit op in een bijzondere tijd, al zal hij daar zelf de eerste periode natuurlijk geen weet van hebben.
Elk nadeel…
Met mijn lief heb ik veel gesprekken over de situatie. Na de eerste speech van Rutte voelden we ons allebei uit het veld geslagen. Alle mensen die ernstig ziek zijn, vechten voor hun leven, het risico op besmetting voor onze dierbaren en onze kleine, de gigantische gevolgen voor de (wereld)economie. Toch wekte Rutte ook vertrouwen door zijn nuchtere en heldere uiteenzetting, waarin hij het belang van wetenschap en de adviezen van experts benadrukte. De steunmaatregelen voor het bedrijfsleven, alle sociale initiatieven die ontstaan, de keihard werkende mensen in de zorg en andere sectoren, de economische buffer die de overheid heeft opgebouwd, dat alles geeft de hoop dat we als land niet zomaar om zullen vallen. Tel daarbij op ons vertrouwen in elkaar en onze situatie, en ik besef dat het allemaal veel erger had gekund. We mogen niet klagen en ik voel (meestal) ook geen behoefte tot klagen.
Natuurlijk word ik verdrietig als ik eraan denk dat ik mijn ouders en vrienden en mijn lief z’n familie al zo’n tijd niet gezien heb, en ze ons zoontje ook niet meteen kunnen zien en knuffelen. Maar het voordeel is weer dat we die eerste periode met zijn drietjes (en kat Japie natuurlijk) zijn, aan elkaar kunnen wennen, alle aandacht voor elkaar kunnen hebben. Dat vind ik eigenlijk ook wel een heel warm en fijn idee. Tijd om te wennen aan weer een nieuwe staat van zijn: het ouderschap.